Όντως αυτή η γυναίκα ήταν κόλαση.. Κι ο Ντάλ Κίλμερ, υψηλόβαθμος
πράκτορας της CIA ήταν διατεθειμένος να πέσει μαζί της στην φωτιά
προκειμένου να την κατακτήσει….

Κι αυτή η διαπίστωση τον τάραξε… Του χάλασε το τόσο απόλυτα πειθαρχημένο εγώ του …Τον συγυρισμένο άχρωμο κόσμο του…. Εθίστηκε από την Αμάντα Μοόρ, κι αυτόν τον εθισμός ένιωθε ότι δεν μπορούσε να τον πολεμήσει…Ναι! Τον ήθελα στο απόλυτο και στο τώρα, μα η ζωή του ήταν ήδη επικηρυγμένη, κι αυτό δεν άλλαζε. Αυτός δεν θα έκανε πίσω ποτέ. Ήταν φτιαγμένος από άφθαρτο τσιμέντο ο χαρακτήρας του, κι έπηξε πριν καν προλάβω να το ανακατέψω… Να το νερώσω… Μπας και δεν πέσει στον Καιάδα σαν σκληρό βαρίδι….

Έχω αντικρίσει τον θάνατο κατάματα πολλές φορές, τον γεύτηκα στο στόμα μου, μου τσάκισε τις σάρκες μου. Μα πάλεψα μαζί του, έτσι όπως έχω εκπαιδευτεί να παλεύω. Γιατί έτσι είμαι, αυτό κάνω κι είναι κάτι που δεν αλλάζει. Η ζωή είναι μια παρατεταμένη απώλεια όλων όσων αγαπάμε. Άλλωστε δεν υπάρχει κεκτημένο χωρίς απώλεια» την παρηγόρης

Έχασα τα πάντα από μια σφαίρα. Αλήθεια πόσα κλάσματα του δευτερολέπτου χρειάζεται μια σφαίρα για να σε ρίξει νεκρό; Τόσο χρειάστηκε για να καταρρεύσει όλος μου ο κόσμος. Κι από τότε, ναι, υπάρχω σαν το σαλιγκάρι που κουβαλάει στην πλάτη την εκδίκηση του, μπας και πάψουν οι εφιάλτες, μπας και καταφέρω έστω και μια νύχτα να χωθώ σε ένα γαλήνιο ύπνο χωρίς δράκους και δήμιους να με κυνηγάνε. Μπας και βρω την δική μου μέρα ανάμεσα σε αυτές της εβδομάδας» τον αποστόμωσε. Να ενώνονται με τα δικά μου. Σαν αδελφή ψυχή που νιώθεις το απόλυτο ερωτικό ταίριασμα και την ακατάπαυστη μαγνητική έλξη να σε τραντάζει. Ο αρχαίος φιλόσοφος Πλάτωνας έγραψε ότι κάποτε οι
άνθρωποι είχαν τέσσερα χέρια, τέσσερα πόδια, και δύο πρόσωπα. Ο Δίας τους τιμώρησε για την υπερηφάνεια τους, τους χώρισε στα δυο, και τους άφησε να περιπλανώνται στην γη ψάχνοντας για πάντα το μισό τους. Κάπως έτσι ένιωθα για το κορμί αυτού του άντρα. Ή αδρεναλίνη μου παρέμενε ακόμα στα ύψη κι η μέγγενη του φόβου για τα έντονα συναισθήματα που δεν μπορούσα να καταπνίξω δεν έλεγε να μου αφήσει το λαρύγγι. Παρά με έσφιγγε όλο και πιο δυνατά. Ακούμπησε στο κούφωμα της πόρτας σταυρώνοντας

«Άσε με» πρόσταξε οργισμένη.
«Αν σε αφήσω θα συνεχίσεις να χτυπάς;» ρώτησε
μειλίχια.
«Ναι θα συνεχίσω να σε πολεμάω Ντάλ Κίλμερ,
ώσπου να ελευθερωθώ από σένα» ήξεραν καλά ότι δεν
αναφερόταν στο σφιχτό κράτημα του αλλά σε κάτι
βαθύτερο.

«Το μέλλον είναι μια άγραφη πλάκα Αμάντα, κι οι
πύλες της κόλασης άπειρες. Ποτέ δεν ξέρεις ποια θα
περάσεις» σάρκασε.
«Τις έχω διαβεί όλες… Το να μπεις είναι εύκολο.
Πίστεψέ με. Διέξοδο δεν βρίσκεις»
«Τότε ας ψάξουμε μαζί διαμάντι μου, κι ίσως
σταθούμε τυχεροί»

«Σε στιγμάτισα Αμάντα. Να είσαι δική μου, κανένας να
μην μπορεί να σε ακουμπήσει πια. Το κορμί σου μου
ανήκει, στο τώρα και στο πάντα, γιατί σε σφράγισα…

Γιατί είσαι το μισό από το δικό μου… Δεν μπορεί να
είναι διαφορετικά»