Ουσιαστικά, όσο κι αν το αρνιόμουν, όσο κι αν ήθελα να πιστεύω το αντίθετο, ήξερα ότι θα με βρει αργά ή γρήγορα. Όπως ήξερα ότι κάτι αδιαπραγμάτευτα δυνατό μάς ένωνε. Μια δύναμη αόρατη που δεν καθορίζεται. Δεν ήταν μόνο η σαρκική έλξη. Όχι! Ήταν κάτι που πλανιόταν γύρω μας από πανάρχαια χρόνια. Από άλλη ζωή. Σαν να με έψαχνε και με βρήκε πάλι σε τούτη. Ακόμα κι αν ξέφευγα, ακόμα κι αν πέθαινα, ένιωσα ότι θα με κυνηγούσε και στην επόμενη. Ναι! Έτσι το ένιωσα και με αυτή τη διαπίστωση καθησύχασα το εγώ μου. Εκλογίκευσα τα δεδομένα μου. Ας έκανε ό,τι ήθελε στην τελική. Κι εγώ έπρεπε να σκεφτώ από δω και μπρος πώς μπορώ να ελιχτώ στη δεδομένη κατάσταση. * «Ας δούμε λοιπόν ποιος από τους δύο θα νικήσει στο τέλος, Άνχελ Ντι Άμπολο» του πέταξε με αηδία. «Να είσαι σίγουρη ότι αυτός θα είμαι εγώ, Λίλιθ Μορέλ. Δεν έχω χάσει ποτέ στη ζωή μου» μειδίασε. Τίναξε τα μαλλιά του από το πρόσωπό του. «Για τα πάντα υπάρχει μια πρώτη φορά, αγόρι μου. Θα μάθεις πού θα πάει. Η ζωή πάντα δίνει γερά χαστούκια και πολύτιμα μαθήματα… Θα μάθεις!» τον προκάλεσε βαρύγδουπα. * «Σταμάτα να παίζεις μαζί μου γιατί στο επόμενο δευτερόλεπτο θα πρέπει να πάρεις μια απόφαση που θα είναι καθοριστική για σένα, όμορφη Λίλιθ» τόνισε τις λέξεις μία προς μία χωρίς να αφήσει το βλέμμα μου ούτε στιγμή. «Τι εννοείς;» ψιθύρισα τρομαγμένη… Έβγαλε με αργή κίνηση ένα όπλο από τη μέση του πίσω στην πλάτη του και το έβαλε στον κρόταφό μου. Τσίριξα με όση δύναμη μου απέμενε. «Εννοώ ότι αν θες να συνεχίσεις να ζεις, μωρό μου, τότε θα πρέπει να με παντρευτείς. Σου πέταξα το μπαλάκι. Εσύ αποφασίζεις. Ή με παντρεύεσαι ή σε σκοτώνω τώρα επί τόπου»…